Yine Serenay okusun diye birşeyler
yazdım. (o hep okuyor)
İnsanların bu kadar bencil
olduklarını görmek beni çok üzüyor. Herkes kendi dünyasında
yaşıyor ve kendi yarattıkları karaktere ters düşen şeylere
yanlış gözüyle bakıyorlar. Bir insan'ın kendi yarattığı
karakter her yerde bi punk'çı gibi dans ederken başka birinin
diğer bir arkadaşıyla kendi aralarında çocukça şakalaşması o
kişiye yapmacık geliyor. Eğer bir kişinin kesin bir doğrusu
varsa, daha doğrusu o kişinin kendi tezi karşısında duran bir
olgu varsa o kişinin tezi kişiye mutlak doğruymuş gibi gelir.
Kendi tezinin karşısında duran her fikir yanlıştır ve saçmadır.
Bu nedenle siz kötü olursun siz aptal olursunuz ama o kendi
dünyasında mutlak doğruya ulaşmış bir bireydir.
İşte bu nedenle aramızda ki güven
duygusu gitgide kayboluyor. Birbirimize içten gülemiyoruz,
gülücüklerimizin çoğu şartlı refleks. Bilmiyorum, belki de bu
sadece bende oluyor. İnsanların yanlarından geçerken çoğuna
selam verip geçiyorum ve selamıma selam veren insanların (selam
vermeyenler de oluyor) yalnızca bazıları gerçekten selam veriyor
bana. Eskiden Merve'ye çok değer verirdim o da bana çok değer
verirdi. Ama onun artık başka arkadaşları var başka dostları
var. Bunu söylememin sebebi şu ki eskiden biriyle çok önemli
bişey konuşurken bile Merve dönüp bana seslendiğinde direk
muhabbetimi kesip onla konuşurdum. Ona değer verirdim ve ona değer
verdiğim için başka kimseye öyle yakın olma ihtiyacı duymadım.
Merve bir gün gitti ve bir daha geri gelmedi. Bedeni hala sınıfa
gidip geliyordu ama ya artık bi ruhu yoktu ya da bana göstermiyordu.
Ve sonuç olarak yalnız kaldım.
Yalnızlık deyince aklıma iki video
geldi. Normal de daha yazmak isterdim ama. Bu iki video herşeyi
yeterince anlatır bence.
Ali'nin 8 günü filminden.
Bana bir şeyhler oluyor oyunundan.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder